Het lijkt misschien alsof ik nooit anders heb gedaan.

Ik en Paarden..... Dat is idd een groot deel van mijn leven geweest , in mijn jeugd en nu weer.

Als klein meisje van 7 vond ik een hoop dingen leuk, was in veel dingen ook best goed,,, behalve op school.

En niet omdat ik het niet kon, maar ik vond er gewoon niks aan.

Toen ik tegen mijn ouders begon dat ik op paardrijden wilde zei mijn moeder "zodra jij een voldoende haalt voor de spelling, mag jij op paardrijden" Dit was niet tegen dovemans oren en ik had natuurlijk op mijn volgende rapport een dikke 8 :-)

Dus ik mocht op paardrijden en ik hoor mijn moeder weer zeggen "zal wel weer een bevlieging zijn" Ik had namelijk al meerdere sporten gedaan en het waren nooit blijvertjes.

Helaas, deze bevlieging werd een serieuze hobby wat resulteerde in wedstrijden, opleidingen van de Orun , stage bij verschillende paardenhouderijen, en uiteindelijk een eigen paard.

Ik heb meerdere paarden gehad, lesgegeven op een manege en gejureerd voor de FNRS.

Je kunt het bijna geen hobby meer noemen. De paarden waren een groot deel van mijn leven.

En daarom zal je het niet geloven dat daar ineens een einde aan kwam.

De Manege/pensionstal waar ik lesgaf en de paarden reed moest weg van hun locatie en ze besloten te verhuizen naar Duitsland.

Dit betekende dat ik omdat ik op dat moment geen eigen paard meer had maar vooral daar de paarden reed, ergens anders op een manege weer in een les moest gaan rijden..... dat zag ik dus niet zo zitten. Het paardrijden verwaterde en zo eigenlijk verdween het hele paardenwereldje langzaam uit mijn leven. Wie had dat ooit gedacht !

Er kwamen in die periode allemaal andere dingen op mijn pad waar ik ook enorm van heb genoten, ik ging zingen in een bandje, heb een eigen winkeltje gehad en ik had niet het idee dat ik de paarden echt miste. Ik ben toen toch zo'n 10 jaar compleet uit de paarden geweest.

Maar toen kwam de fotografie .....

Dit begon gewoon leuk als nieuwe hobby. Ik fotografeerde van alles, van bloemen, dieren, steden en mensen.

Ik ging door mijn eigen hond me steeds meer richten op de hondenfotografie en had besloten dat ik dit wel verder wilde ontwikkelen.

Uiteindelijk kwam ik terecht bij Marcello Geerts die workshops gaf in studiofotografie, dat leek me super leuk om eens te proberen en ik ben daar niet meer weggegaan. Marcello is een heel fijn persoon en de studiofotografie vond ik verrassend interessant. Wat kun je een hoop leuke dingen doen met studiolicht.

Er kwamen geregeld zwangere modellen in de studio en toen wist ik het zeker.... ik ging Zwangerschap en New Born fotografie doen!

Ik kocht een studioset, diverse props voor de New Born shoots en ging op zoek naar modellen voor portfolioshoots.

Ik kreeg al snel aanvragen en deed de zwangerschapshoots in combi met de New Born shoots.

Geen idee of het aan mij heeft gelegen, maar ik trof bij alle New Born shoots huilende baby's die niet meer stil te krijgen waren en waarin ik in de 5 min (van de 4 a 5 uur) die ze stil waren snel de foto's moest maken.

Na mijn laatste New Born shoot zat ik in de auto terug naar huis en realiseerde ik me " Ik vind dit helemaal niet leuk!"

Ik besefte me dat dit totaal niet iets was wat bij mij paste. Maar ja wat vind ik dan wel leuk?

Die zelfde week kreeg ik een berichtje van iemand die haar dochter had een verzorgpony en die ging niet meer zo goed door ouderdom, ze wilde nog 1x met hem naar het strand en of ik het leuk vond om daar foto's van te maken.

Natuurlijk wilde ik dat, leuk, weer even iets anders.

En daar gebeurde het!... Ik heb zo vreselijk genoten van deze shoot. Hij kon mij niet lang genoeg duren.

Tja en toen kwam weer dat momentje in de auto terug naar huis,,, maar nu niet dat ik het niet leuk vond maar "Ja!! dit wil ik, hier krijg ik energie van , dit vind ik echt leuk!"

Ik was vol enthousiasme en besefte dat dit echt iets was wat bij mij paste en in combi met de hondenfotografie wat ik nog steeds deed was dit perfect.

Ik ging op zoek naar meer portfoliomodellen en ging fanatiek aan de slag met het volgen van cursussen, workshops en meeloopdagen. Ik vond alles helemaal geweldig. Ik ging Photoshop lessen volgen en daardoor ging ik ook steeds meer mijn eigen stijl ontwikkelen.

Ik realiseerde me dat ik niet alleen het fotograferen van paarden maar ook de nabewerking erg tof vond om te doen en ben me daar steeds meer in gaan verdiepen.

Ik vond de paardenfotografie ontzettend leuk en het daardoor weer terugkomen in het paardenwereldje voelde als thuiskomen. Als snel ging de hondenfotografie wat naar de achtergrond en besloot ik me volledig op de paarden te richten. Natuurlijk doe ik op aanvraag nog steeds hondenshoot, want ook dit vind ik nog steeds leuk, maar ik ben me wel echt gaan richten op de paardenfotografie.

Ik ben me gaan specialiseren in de studiofotografie met paarden en unieke shoots op locatie en het voelt zeker zo dat ik hierin echt mijn passie heb gevonden.

Inmiddels zijn we wat jaartjes verder en ben ik nog steeds heel blij dat ik die keuze heb gemaakt en vind ik het ontzettend tof om het karakter en unieke kenmerken van een paard of de band tussen paard en mens te kunnen vangen en mijn klanten echt magische eindresultaten te kunnen bieden.  Ik hoop dan ook nog heel lang te kunnen genieten van dit mooie vak en een hoop mensen blij te kunnen maken met mooie herinneringen.

ohja.... je raad het al ... intussen is er natuurlijk ook weer een paardje aangeschaft :-) Dol gelukkig ben ik met mijn Amerikaanse mini waarmee ik lekker aan de slag ben met vrijheidsdressuur en het voorbereiden voor de sulky.

Dus ja, ik ben echt weer "thuis" in de paarden wereld.

Ik hoop dat je het leuk vond om mijn reis richting de paardenfotografie te lezen en ik ben heel benieuwd hoe jouw reis eruit ziet en of jij jouw Niche al gevonden hebt of dat je nog zoekende bent. Deel gerust even je verhaal in de reacties van de posts die linken naar dit blog. Super leuk om ook jouw verhaal te lezen. :-)